Δυο γλυκά ματάκια,
μάτια ζαφειρένια, μ’ άνοιξαν πληγή·
κι αγρυπνώ απ’ τον πόνο
κι αγρυπνώ απ’ την έννοια,
κι απ’ τη συλλογή.
Της νυχτός η πάχνη χάνεται
κι εκείνη, όμοια με καπνό·
η αυγή προβάλλει,
το φεγγάρι σβήνει
κι όμως αγρυπνώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου