Μια φορά και εναν καιρό σε εναν τοπο μαγικό ,
εξωτικό ζουσε μια κοπελλα με χρυσή φωνή,
με τις νότες της έσπαζε του Σκοταδιού την σιωπή
Ζηλεύαν τα γλυκολαλα αηδόνια
καθώς με την φωνή της έλιωνε τα χιόνια
Τα λουλούδια για χαρη της ανθούσαν
καθως οι μαγικές χορδές της τραγουδούσαν
Ομως υπήρχε μια μάγισσα κακιά
που τους θνητούς ξεγελούσε με μια ψευτικη ομορφιά
Στο σκοτάδι είχε δώσει την ψυχή της
μαύρο ήτανε το δολιο φιλί της
Ποθούσε σαν την κοπελιά να τραγουδήσει
ομως το στομα της σαν άνοιγε
το μονο που μπορούσε ήταν
σαν το γάιδαρο να γκαρίζει
Μια νύχτα που η κοπέλλα τον Υπνο ειχε συντροφιά
ήρθε στο Ονειρο της η Μάγισσα η Κακιά ,
δίχως να διστάζει την μάγεψε να τραγουδήσει
και την φωνή της σε κεινη να χαρίσει
εκλεψε λοιπον την φωνή του κοριτσιού
και σε κουτάκι ασημένιο
Η κοπέλλα μουγκή εμεινε
διχως πλέον να μπορεί να τραγουδήσει
τα λουλούδια μαραθήκαν
τα πουλια πετάξαν μακριά..χαθήκαν...
Και δάκρυα κρυστάλινα γεμάτα
από φωνές που να βγάλει δεν μπορούσε
γέμισαν τα μάτια της τα θαλασσοπαρμένα.
Η φύση γύρω στέναξε,
τα κλαδιά των δέντρων χαμηλώσαν
πουλιά και ερπετά
τους μακρινούς τους δρόμους πήραν.
Νύχτα κάλυψε το δάσος
Σκιές γενήθηκαν παντού
Και η κοπέλα καταγής...
χωρίς ελπίδα περιμένει.
"Που να φωνάξω!
Τι να περιμένω!
Που να στραφώ!
Τι να ευχηθώ!
Και που να προσευχηθώ!!!
Όταν την φωνή μού
ούτε το μυαλό μου δεν ακούει...? "
Έπεφτε η Νύχτα πιο γοργά
μα ποιός να το καταλάβει μπορούσε το ξημέρωμα
Όταν το φώς στο δάσος των Σκιών
ούτε σπιθαμή δεν διαπερνούσε.
Και πάγωνε ο αέρας
Έτριζαν τα δένδρα Μαρμάρωναν οι ψυχές...
Καθώς ένα τραγούδι μαγικό σκορπούσε τη φοβέρα...
Μα ήταν από φωνή γλυκειά φωνή νεραϊδένια
φωνή που ζήλευαν κάποτε ακόμη και τ'αηδόνια.
Και κάθε νύχτα το τραγούδι αυτό...
ένα χρόνο έκλεβε απ'της κοπέλας την ζωή.
Χωρίς ελπίδα χωρίς φωνή
Που να μπορέσει να στραφεί
Και σε ποιόν άφαντο ουρανό να προσευχηθεί?
Σταλάξαν τα δάκρυα βουβα
Πανω σε χώμα διψασμένο
Ενα το πήρε ο αγέρας,
Τον πήγε σε λύκο μαγεμένο
Η μάγισσα εναν πριγκηπα ειχε
Απο παλιά μαγέψει
Σε λύκο Μαύρο τον ειχε Μετατρεψει
τα δάκρυα απο τανθρωπινα
τα ματια του χε κλεψει
το άφωνο δάκρυ της κοπέλλας
τα ματια του φιλάει και μετα απο τόσα χρόνια
σαν λευκό μαργαριτάρι στο προσωπό του
σταλαγματιά γλυστραει ξαφνιάζεται ο λύκος και
αμέσως τον κάτοχο να βρει ξεκινάει
ήταν γλυκοπικρη η γεύση απτο ξένο δάκρυ
σαν τραγούδι αμίλητο ,
σαν το δειλό το κύμα στου ωκεανού
την άκρη αφηνει μιλια πίσω του
μα καθολου δεν τον νοιάζει,
την πηγή για τα μαγικά δάκρυα να βρεί,
τίποτα πια δεν τον σκιάζει.
Οι Σκιές του δάσους τα μονοπάτια μπέρδεψαν
ο μαγεμένος λύκος τον δρόμο δεν πρέπει να βρεί.
Αίματα στα πέλματα η ανάσα βαριά να βγαίνει
το σώμα με τη βια το ψύχος της Νύχτας να αντέχει.
Τίποτα δεν τον σταματά κι ας πάρει όσο χρόνο θέλει.
Μα στην μάγισσα τη γριά κοράκια σκοτεινά τον ερχομό του
μήνυσαν τη απόφαση του πρόδωσαν.
Τα μαύρα σύννεφα με τραγούδι σκιερό
κατέβηκαν στις προσταγές της γριάς να ταχθούν.
Να απλώθουν τα διέταξε σε κάθε γωνιά του δάσους.
Τίποτα ορατό να μη φανεί.
Καμιά παγίδα ορατή να μη μείνει.
Και οι Σκιές εντάχθηκαν στο όλο αυτό το σχέδιο το σκοτεινό.
Τσάκαλια ντύθηκαν μορφές δαιμόνων πήραν.
Τον λύκο που έρχεται
τον λύκο που φτάνει να συναντήσουν.
Βήμα περισσότερο ούτε σπιθαμή να μη κάνει.
Το όνειρο ελπίδας εφιάλτης να γίνει
και την ψυχή του να πάρει.
Μα η μάγισσα δεν ήξερε
Πως ο λύκος ειχε φίλους δυο δράκοντες
Μεγάλους σαν τους Ολύμπιους τους Στύλους:)
μαζί του πετάνε κρυμμένοι μες στα σύννεφα
με τις φωτιές να διώξουν της μάγισσας
τα κίβδηλα μες στην πυρά τους καίγονται οι Υπουλες
σκιές και στάχτη γίνονται τα τσακάλια
κι οι ύαινες οι Κακές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου