Τα δένδρα...Γεώργιος Βιζυηνός.

Oλα τα δένδρα 'ναι παιδιά,
πώχουν τη Γη μητέρα,
κ' έχουν για χέρια τα κλαδιά,
που σειούνται στον αγέρα.

Σειούνται και λεν μια προσευχή,
λυγούν και προσκυνούνε
τον Ουρανό πώχει βροχή,
και βλέπει πω διψούνε.

Κι ο Ουρανός που τα τηρά,
θυμάται τα παληά του:
πώς ήταν χάμουν μια φορά
κ' είχε την Γη γρηά του

Κι απ' τα φιλιά τ' αδερφωτά,

κι απ' τ' αγκαλιάσματά τους,

'βγήκαν τα δέντρα όλ' αυτά,

τα γνήσια παιδιά τους. 

Γι' αυτό του θλίβετ' η καρδιά

την δίψα τους σαν βλέπει:

είναι δικά του τα παιδιά,

να τα ποτίση πρέπει!

Από τον θρόνο του γυρνά

και κράζει μια νεφέλη

και τήνε στέλλει στα βουνά,

στα δάση τήνε στέλλει.

-Πάνε στ' απότιστα δενδρά,

στα δάση που διψούνε,

και πότισέ μου τα φαιδρά

και δώσε τα να πιούνε.-

Βγαίν' η νεφέλη και περνά

Επάν' από την Πλάση˙

και βρέχει μέσα στα βουνά,

και βρέχει μέσ' στα δάση.

Και νοιώθ' η Γη χαρά κρυφή:

ο Γέρος την 'θυμήθη!

και 'βγάλλ' όλ' άνθη στην μορφή,

κι όλο καρπούς στα στήθη.