Ενας λυγμός απο πικρό μπουζούκι σκοτείνιασε την πλάση
κι ο έρωτας ματώθηκε απο το φαρμάκι.
Τόσος πόνος...Σαν φύλλο δέντρου
που το κοπανάνε αδιάκοπα οι αγερες.
Μες στις ρανίδες των δακρύων σου, το φως προσκύνησε
την θλίψη σου την μαζεμένη.
Τα μάτια της αυγής κλείσανε τα παραθύρια τους.
Το λιμάνι χάθηκε μεμιάς, απο την θάλλασσα
της λύπης σου που το κατάπιε
κι οι μελωδίες του χαμού, φούσκωσαν την καρδιά σου.
Το μαυροπούλι ξανάρχεται φυλάξου, μη πνίξει και εσένα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου