Ώρα καλή στου απείρου την καρδιά γλάρε µου βραδυνέ
πού φεύγεις – πλοίο, µετά από σένα η νύχτα, η σιγαλιά,
η κάμαρά µου, ένα φωσάκι, ένα βιβλίο.
Πηγαίνεις σύ…
Εγώ έκπεσµένο αλαργινό αδέλφι σου νοσταλγικό εδώ μένω·
ένα βιβλίο, ένα φωσάκι –και πονώ– µια καµαρούλα –
αδέρφι µου υψωμένο.
Κι όλο πετάς.
Ώρα καλή κι έχω δουλειά στο χούμα δω που βρέθκαν
οι καημοί µου, άσπρα να κάμω τα χρυσά µου τα µαλλιά
κι ύστερα να λυγίσω το κορμί µου.
Κι από ακοντά (µην απορείς και µη ρωτάς) σιγά θα φύγω
έχω δουλειά γλάρε µου – πλοίο ένα βραδάκι που λευκός
συ θα πετάς σαν νάσαι το ανοιγμένο µου βιβλίο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου