Κορίτσι μου σαρακηνό... Πάμπλο Νερούντα

«Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,
ο ήλιος που δένει τους καρπούς,
που σφίγγει το στάρι μες στα στάχια,
που ακονίζει τον αθέρα του σίδερου,
έπλασε και το έκπαγλο κορμί σου 

και τα πάμφωτα μάτια σου,
έπλασε και το στόμα σου 

με το νερένιο χαμόγελο.

Σκοτεινός, νυχτερινός ο ήλιος νανουρίζεται 

στους βοστρύχους της αράπικης χαίτης σου, 

όταν ανοίγεις εσύ την αγκάλη σου.
Παίζεις με τον ήλιο σα να είναι ρυάκι που κυλάει
κι εκείνος σου αφήνει στα μάτια σου 

δυο σκούρους νερόλακκους.
Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,
τίποτα εδώ δεν με οδηγεί κοντά σου.

Σα πάντα σου με διώχνουνε μακριά, 

σαν σε καταμεσήμερο.
Είσαι η αλλοπαρμένη νιότη της μέλισσας.
η μέθη των κυμάτων, 

η ρώμη του καρπισμένου σταχιού.
Η έρημη καρδιά μου σ’ αναζητάει, 

χωρίς βαρκούλα και πανί.
το αγαπάω εγώ το έκπαγλο σώμα σου,
τη γλυκιά, την απαλή φωνή σου.

Σαρακηνή μου πεταλούδα εσύ, 

θωπευτική και άτρεπτη
σαν τα γεννήματα και σαν τον ήλιο, 

σαν παπαρούνα και σα νερό.»