«Εδώ έχουμε, γράφει, έναν ήλιο μόνο κάθε μήνα, και για λίγο.
Τρίβουμε τα μάτια μας μέρες πρωτύτερα.
Μάταια όμως.
Καιρός αδυσώπητος.
Ο ήλιοςδεν έρχεται παρά στην ώρα του.
Έπειτα έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε, όσο βαστάει το
φως, έτσι που μόλις προφταίνουμε να κοιταχτούμε λίγο.
Εκείνο που είναι δύσκολο για μας τη νύχτα, είναι
όταν πρέπει να δουλέψεις, και πρέπει:
γεννιούνται ακατάπαυστοι νάνοι.
Σας γράφω από την άκρη του κόσμου. Πρέπει να το ξέρετε.
Συχνά τα δέντρα τρέμουν. Μαζεύουμε τα φύλλα.
Έχουν ένα αφάνταστο πλήθος νεύρα. Αλλά τι μ’ αυτό;
Τίποτε πια δεν υπάρχει ανάμεσα στα φύλλα και στο δέντρο,
και σκορπιζόμαστε στεναχωρεμένες.
Αραγε δε θα μπορούσε να εξακολουθήσει η ζωή επί-γης χωρίς
αγέρα; Ή μήπως όλα πρέπει να τρέμουν, ολοένα, ολοένα.
Υπάρχουν ακόμη υπόγειοι κλονισμοί, και, μέσα στο σπίτι,
θα ‘λεγες θυμοί που έρχονται να σε συναπαντήσουν ή όντα
αυστηρά που θα ‘θελαν να σου αποσπάσουν εξομολογήσεις.
Δε βλέπεις τίποτε, παρά μόνο όσα έχουν τόσο λίγη σημασία
να τα ιδείς. Τίποτε και όμως τρέμεις. Γιατί;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου