Της Ζαν Μαρί τα χέρια είναι γεροφτιαγμένα... (Αρθούρος Ρεμπώ)

Mαυρισμένα από το καλοκαίρι. Χέρια χλωμά σαν πεθαμένα.

Το χρώμα αυτό το σκοτεινό πώς πήρε τέτοιο χέρι;…

Στις λίμνες μήπως πλέοντας του αισθησιασμού;

Το πρόσωπο αγγίζοντας γεμάτου φεγγαριού, που κύλησε στην αγκαλιά του ήρεμου νερού; 

Τη ζέστη τάχα ρούφηξε βάρβαρου ουρανού, στη λυπημένη μοναξιά κάποιου μεσημεριού;

Κι έκαψε με τη θέρμη του τα χέρια τα γερά, ακουμπισμένα ήσυχα σε γόνατα κομψά;

Τι χέρια τάχα να ’ναι αυτά;…

……………………………………

Χέρια που επανάσταση ξέρουν να τραγουδούν,

της παρηγόριας προσευχές δε κάθονται να πουν. 

Απ’ το λαιμό αν θέλουνε μπορούν να σας αρπάξουν,

εσάς αριστοκράτισσες, ευγενικές αστές,

τα τρυφερά τα άκρα σας, λευκά και βυσσινιά, να τα συνθλίψουν μονομιάς, σαν τα ξερά κλαδιά, με τούτες τις παλάμες τους τις τόσο δυνατές

Η καστανή η λάμψη σας, χέρια αγαπημένα, τ’ αθώα πρόβατα τραβά

Στα δάχτυλά σας τα καρυκευμένα, ρουμπίνι αφήνει ο ήλιος όταν τα κοιτά

Η λαϊκή καταγωγή τα κηλιδώνει, το καφετί τους χρώμα αμαρτωλό λεκέ απ’ το χθες ζητάει να θυμίσει, όμως περήφανος επαναστάτης δεν υπάρχει που αυτά τα χέρια δεν λαχταράει να φιλήσει!

Υπέροχα χλωμά τα χέρια τούτα, χάρισμα ενός ήλιου με αγάπη φορτωμένου,

πάνω στο μπρούντζινο των όπλων χρώμα του Παρισιού του επαναστατημένου.