Η θάλασσα είναι ήρεμη απόψε.
Η παλίρροια είναι στο ψηλότερο σημείο της,
η σελήνη απλώνει το φως της ευγενικά
Πάνω από τα στενά· στη γαλλική ακτή το φως
Τρεμοπαίζει και χάνεται· οι βράχοι της Αγγλίας υψώνονται,
Αχνοφώτιστοι και αχανείς, πέρα στον ήσυχο κόλπο.
Έλα στο παράθυρο, είναι γλυκός ο νυχτερινός αέρας!
Μονάχα, απ’ τη μακριά αφρισμένη γραμμή
Εκεί που η θάλασσα ενώνεται με τη χλωμή
απ’ το φεγγαρόφωτο στεριά,
Άκουσε! Φτάνει η βραχνή βουή
Από τα βότσαλα που τα κύματα παρασύρουν, τα πετούν
Και τα επιστρέφουν ψηλά στην παραλία,
Αρχίζουν, και σταματούν, κι έπειτα ξαναρχίζουν,
Χαμηλώνουν τρέμοντας την ορμή τους, και φέρνουν
Την αιώνια μουσική της λύπης.
Πολλά χρόνια πριν ο Σοφοκλής
Την άκουσε στο Αιγαίο, και του έφερε
Στο νου τη θολή άμπωτη και πλημμυρίδα
Της ανθρώπινης δυστυχίας· κι εμείς
Βρίσκουμε στον ήχο της μια σκέψη,
Ακούγοντάς τον πλάι σ’ αυτήν τη μακρινή βόρεια θάλασσα.
Η Θάλασσα της Πίστης
Ήταν κάποτε κι εκείνη στο πιο ψηλό σημείο της,
κι οι ακτές της γήινης σφαίρας
Εκτείνονταν σαν τις πτυχώσεις μιας λαμπρής γιρλάντας.
Όμως τώρα ακούω μονάχα
Τη μελαγχολία της, το μακρόσυρτο βουητό της
που εξασθενεί, που οπισθοχωρεί, κάτω από την ανάσα
Του νυχτερινού αέρα, χαμηλά, πέρα από τα αχανή
και ζοφερά όρια
Και τα γυμνά χαλίκια του κόσμου.
Α, αγάπη μου, ας είμαστε ειλικρινείς
Ο ένας με τον άλλο! Γιατί ο κόσμος, που μοιάζει
Να απλώνεται μπροστά μας σαν χώρα ονειρική,
Τόσο πλούσια, τόσο όμορφη, τόσο καινούργια,
Δεν έχει στην πραγματικότητα ούτε χαρά,
ούτε αγάπη, ούτε φως,
Ούτε βεβαιότητα, ούτε ειρήνη, ούτε βοήθεια για τον πόνο·
Και είμαστε εδώ σαν πάνω σε σκοτεινή πεδιάδα
Ανάστατοι από μπερδεμένα σήματα για μάχη ή για φυγή,
Όπου τυφλοί στρατοί συγκρούονται τη νύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου