Είναι οι ποιητές σαν τους ψαράδες
της θάλασσας καρπούς που ξέρουν να τρυγούνε
που βγάζουν απ\’ ανήλιαγους βυθούς τις λέξεις
ασημένιες σκέψεις στον αέρα κι αισθήματα.
Άλλοι ψαρεύουν με καλάμι σε μόλους
σε λιμάνια ερασιτέχνες στίχων κυνηγοί μα κάπου
κάπου βγάζουν ψάρι ακριβό λαυράκι
το σύνηθες μ\’ αδειανό γυρνούν καλάθι
στο σπίτι και είναι γι αυτούς η ποίηση αποκούμπι
τις πίκρες της ζωής να λησμονούνε.
Υπάρχουνε κι αυτοί με πεζοβόλο
που τόβαλαν τα ψάρια να ξαφνιάσουν
τις λέξεις που ανέμελες στην όχθη
λιάζονται κοιλιοτρίβονται στις πέτρες
και δεν ακούν το χέρι στροφαλίζει
να ρίξει τη θηλιά. Μα ξέρουν
τι γρήγορα οι πόρτες που σφαλίζουν
του νου τι γρήγορα το σμάρι ξεμακραίνει
στο σκοτεινό βυθό.
Κάποιοι (ειν’ πολλοί) την ευκολία που μάθαν
στο δίχτυ και στη βάρκα π’ αρμενίζει
στα πέλαγα τ’ απάρθενα ακουμπάνε
τους πόθους αμολόγητες ελπίδες
μα τους μεθά το λίκνισμα στο κύμα
και σέρνοντας το δίχτυ το τραγούδι
σέρνουν κι οι στίχοι στιχουργήματα πηδάνε
στης βάρκας την κουβέρτα στραφταλίζουν.
Είναι - αλίμονο - κι αυτοί με δυναμίτη
ουσίες ναρκωτικές, καπνό κι ηδύποτα που πίνουν
και καταλούν της θάλασσας τα πλούτη το μυαλό τους
καταστρέφουν για αμφίβολης ποιότητας αλιεύματα.
Μα αυτοί που πέφτουν στα βαθιά οι βουτηχτάδες
που ξέρουνε της άπνοιας που γνωρίζουν
τον κίνδυνο και φτάσανε στα βάθη
τ’ ασυνείδητου μόνο αυτοί θα δούνε
το μεγάλο ψάρι. Μα λίγοι θα το πάρουν
λιγότεροι το βγάζουν στον αφρό.
………………………………………………………….
Και να ‘παιρνα για μια φορά - μια μόνο
την πιο μεγάλη ανάσα να βουτήξω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου