Όταν πήγαινα στο δημοτικό, είχα μια δασκάλα που όλοι νομίζαμε πως ήταν κάπως λοξή.
Κάθε Παρασκευή, πριν χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι, η δασκάλα έκανε το γύρο της τάξης και ζητούσε από τον καθένα μας της πει κάτι για το οποίο ήταν ευγνώμων.
Έπρεπε να καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια για να μην ξεσπάσουμε σε γέλια και ένα ένα τα παιδιά σηκώνονταν και δήλωναν:
«Είμαι ευγνώμων για το ποδήλατό μου»,
«Είμαι ευγνώμων για την κούκλα μου» και ούτω καθεξής.
Όταν ερχόταν η σειρά της δασκάλας, έκλεινε τα μάτια της και έλεγε με θρησκευτική ευλάβεια:
«Είμαι ευγνώμων που έχω μάτια για να βλέπω.
Είμαι ευγνώμων που έχω αφτιά για να ακούω.
Είμαι ευγνώμων που έχω πόδια για να περπατάω, μυαλό για να σκέφτομαι, χέρια και δάχτυλα για να αγγίζω».
Εκείνη την εποχή, συμφωνούσαμε όλοι ότι η κυρία Σ. είχε τρελαθεί.
Τώρα που μεγάλωσα και πάλιωσα λιγάκι, ξυπνάω κάθε πρωί ευγνώμων για την όραση και την ακοή που μου έχει απομείνει, για το μυαλό μου, που παραμένει άθικτο, και για το γεγονός ότι μπορώ ακόμα να περπατάω χιλιόμετρα ολόκληρα με ευκολία και ευχαρίστηση.
Όχι μόνο είμαι ευγνώμων γι’ αυτά τα θαύματα, αλλά δε χάνω ποτέ την ευκαιρία να τα αναφέρω.
Τελικά, κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε η παλιά μου δασκάλα.
..........................
«Ας σηκωθούμε κι ας εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, γιατί, αν δε μάθαμε πολλά σήμερα, μάθαμε τουλάχιστον λίγα.
Κι αν δε μάθαμε ούτε λίγα, τουλάχιστον δεν αρρωστήσαμε.
Κι αν αρρωστήσαμε, τουλάχιστον δεν πεθάναμε.
ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ LEO BUSCAGLIA ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου