«Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε,
όμως τα βράδια κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας, και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν
μες στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας, το μέλλον
είναι άγνωστο το παρελθόν ένα αίνιγμα,
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος..
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι..
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό,
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο,
κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε,
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση
Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα, τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές
τι όνειρα, ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά..»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου