Στου έρωτα λυγώ την παραζάλη και της ματιάς σου να με καίει η φωτιά... (Νίκος Ορφανίδης)
Το δικό σου το φιλί
Στου έρωτα λυγώ την παραζάλη
και της ματιάς σου να με καίει η φωτιά
να πνίγει την ψυχή μου η αιθάλη
μες στης αυγής την γκρίζα καταχνιά
εσύ να είσαι της ζωής μου το καράβι
εσύ να έχεις της χαράς μου τα κλειδιά
Πάλι οι σκέψεις μου γυμνές πόρνες στον δρόμο
να ψάχνουν το δικό σου το φιλί
το όνειρο μου στης σιωπής την λαιμητόμο
κι εσύ να μ' έχεις τρεις φορές απαρνηθεί
Σπασμένο της αγάπης το γρανάζι
στου χρόνου την πικρή την κατοχή
της λήθης το μαχαίρι να με σφάζει
κι η νύχτα να μη δίνει ανακωχή
εσύ να είσαι το δικό μου το μαράζι
εσύ να κρύβεις και το άστρο της αυγής
(Νίκος Ορφανίδης)
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ...
Ἦταν γυναίκα, ἦταν όνειρο...
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία
Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη
(Γκιγιώμ Απολλιναίρ)
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία. Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.(Νίκος Καββαδίας)
Γυναίκα
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία. Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα. Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου, για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι, που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι, πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.
Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό. Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί. Γυμνή.
Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι. Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί μες στου Giorgione το αργαστήρι.
Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι. Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει. Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.
(Νίκος Καββαδίας)
Ψάχνεις τον έρωτα στου νου την καταχνιά... (Νίκος Ορφανίδης)
Έρωτες
Ψάχνεις τον έρωτα στου νου την καταχνιά
σε δύσβατες χαρές και το παιδεύεις
μες στα θολά τοπία σκοτεινά
εκείνο τ' όνειρο ξανά να ανιχνεύεις
Δεν είναι οι έρωτες παιχνίδι μιας βραδιάς
δεν είναι τ' όνειρο ρούχο να το φορέσεις
είναι ταξίδι που σε πάει στα βαθιά
είναι ένα δώρο της ζωής με καταθέσεις
Ψάχνεις τον έρωτα σ΄αλλόκοτες στιγμές
σ’ απόκρυφα σημεία κάθε βράδυ
κάτι στιγμές να ζήσεις τραγικές
με λίγο χρώμα για να πνίξεις το σκοτάδι
Νίκος Ορφανίδης
Σβήνω τη μουσική του αγέρα Και σε ακούω... (Γιώργος Σαραντάρης)
Σβήνω τη μουσική του αγέρα
Σβήνω τη μουσική του αγέρα
Και σε ακούω
Πλάση από τριαντάφυλλα
Κι από σύννεφα
Τώρα που μιλούν οι γλάροι
Και κρέμεται η θάλασσα
Σαν σφεντόνα
Πάνω σε μιά παροδικη
Απουσια
Η φωνή σου είναι το φως
που πέφτει σαν σκιά
Σαν να ήτανε
Βουνό θεόρατο
Ο ήλιος.
Και σε ακούω
Πλάση από τριαντάφυλλα
Κι από σύννεφα
Τώρα που μιλούν οι γλάροι
Και κρέμεται η θάλασσα
Σαν σφεντόνα
Πάνω σε μιά παροδικη
Απουσια
Η φωνή σου είναι το φως
που πέφτει σαν σκιά
Σαν να ήτανε
Βουνό θεόρατο
Ο ήλιος.
Γιώργος Σαραντάρης
Ο χρόνος έγινε για να κυλάει, οι έρωτες για να τελειώνουν... (Τάσος Λειβαδίτης)
«…Αηδίες— ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό
ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…»
(Τάσος Λειβαδίτης)
Τι είσαι ποδήλατο; Ερώτηση ή απάντηση; (Γιάννης Πατίλης)
Τι είσαι ποδήλατο; Ερώτηση ή απάντηση;
Ρωτάς τον κόσμο ή του απαντάς;
Στέκεις άθικτο.
Κι όμως τίποτα άθικτο Δεν υπάρχει στον κόσμο.
Εκτός αν εξαιρέσουμε τον κόσμο ολόκληρο.
Άρα τίποτα.
Μόνο στίλβουσα πρόκληση. Κοίτα, όμως, εμένα.
Καθώς καπνίζω το τσιγάρο μου
Πίσω απ’ το τζάμι.
Τους κουρασμένους ώμους μου Τα γένεια.
Τι άχρηστος
Τι μεταχειρισμένος
Τι ποδήλατο.
(Γιάννης Πατίλης)
Ο δρόμος για τον παράδεισο... Πάουλο Κοέλιο.
Ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν δρόμο.
Και καθώς περνούσαν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.
Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα (κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούρια τους κατάσταση…)
Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι αυτοί ίδρωναν και διψούσαν
Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μία πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι.
Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο:
Καλημέρα.
Καλημέρα – Απάντησε ο φύλακας
Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;
Αυτός είναι ο παράδεισος.
Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο, γιατί διψάμε!
Μπορείτε Κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε. Και ο φύλακας του έδειξε την πηγή.
Ναι, μα το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης…
Λυπάμαι πολύ – είπε ο φύλακας – αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.
Ο άντρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μιας και διψούσε πολύ, αλλά δεν σκεφτόταν να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.
Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις, έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σε έναν χωματόδρομο περικυκλωμένο από δέντρα...
Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άντρας, και είχε το κεφάλι σκεπασμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν.
Καλημέρα – είπε ο διαβάτης.
Ο άντρας ένεψε σε απάντηση με το κεφάλι του.
Διψάμε πολύ, το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ
Υπάρχει μια πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια – είπε ο άντρας, δείχνοντας το μέρος.
Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Ο άνθρωπος, το άλογο και ο σκύλος πήγαν στην πηγή και κατεύνασαν τη δίψα τους.
Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άντρα
Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του απάντησε εκείνος.
Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος;, ρώτησε ο άντρας.
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
Από τα σπλάχνα σου βγαίνει η ζωή κι απ’την αγκάλη σου ζεστή κι ασφαλής αναβλύζει του μαστού η πηγή.
Μητρικό γαλαγκαλιαγάλιασμα
Από τα σπλάχνα σου βγαίνει η ζωή
κι απ’την αγκάλη σου
ζεστή κι ασφαλής αναβλύζει του μαστού η πηγή.
Έρπει το σπλάχνο σου με μιας και τη βρίσκει
τώρα δα δίνει το πρώτο φιλί.
Και παίρνει δώρο μητρικό
το γάλα αυτό το γιατρικό.
Πόσο ευφραίνεται η καρδούλα του
που από στοργή διψά
κι εσύ μάνα το κοιτάς ευλαβικά.
Το λικνίζεις στην αιώρα της αγκάλης σου
κι αυτό χορτάτο, ήρεμο, τείνει ν’ αποκοιμηθεί
με τη ρόγα σου στο στόμα του
και το χεράκι του το στήθος να κρατεί.
Τον πόθο σου μάνα στοργική,
τον πόθο σου να’ναι γερό
τώρα θαρρείς πως τον εβγάζεις κι ησυχάζεις.
Το στοματάκι του μωρού σου που τώρα σε τραβάει
ξέρεις εσύ ότι σ’ολάκερη ζωή
για Εσένα μητέρα θα μιλάει
Και μέσα από εσένα
Όλο τον κόσμο θα αγαπάει.
(Μ. Μπουρουτζόγλου)
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις... (Κ. Π. Καβάφης)
«Η πόλις θα σε ακολουθεί.
Στους δρόμους θα γυρνάςτους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.»
(Κ. Π. Καβάφης)
Δεν έχω τίποτα να πω στον εαυτό μου δεν έχω τίποτα να βρω κάτι δικό μου..!(Νίκος Ορφανίδης)
Δεν έχω τίποτα να πω στον εαυτό μου
δεν έχω τίποτα να βρω κάτι δικό μου
όλα τα πήρες και έφυγες σαν σφαίρα
κι έγιναν τα όνειρα μου κίτρινη σκόνη στον αγέρα
Θέλω να σβήσω αυτό το ψέμα
και της ζωής μου να αρμενίσει η γαλέρα
να βγάλω το παλιό μου το αγκάθι
το όνειρό μου να γλιτώσω απ' τα δικά σου λάθη
Δεν έχω τίποτα να κρύψω και ν' αφήσω
δεν θέλω τίποτα να πιω και να μεθύσω
θέλω στους δρόμους σαν παιδί πάλι να τρέξω
ίσως βρω το όνειρο μου με αγάπη να τα πλέξω
(Νίκος Ορφανίδης)
δεν έχω τίποτα να βρω κάτι δικό μου
όλα τα πήρες και έφυγες σαν σφαίρα
κι έγιναν τα όνειρα μου κίτρινη σκόνη στον αγέρα
Θέλω να σβήσω αυτό το ψέμα
και της ζωής μου να αρμενίσει η γαλέρα
να βγάλω το παλιό μου το αγκάθι
το όνειρό μου να γλιτώσω απ' τα δικά σου λάθη
Δεν έχω τίποτα να κρύψω και ν' αφήσω
δεν θέλω τίποτα να πιω και να μεθύσω
θέλω στους δρόμους σαν παιδί πάλι να τρέξω
ίσως βρω το όνειρο μου με αγάπη να τα πλέξω
(Νίκος Ορφανίδης)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)