Το γυμνό τραγούδι (Σάτυρος)... Κωστής Παλαμάς.
Εδώ τα πάντα ξέστηθα κι αδιάντροπα λυσσάνε, αστέρι είν’ ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.
Εδώ ειν’ ο ίσκιος όνειρο, εδώ χαράζει ακόμα,
στης νύχτας το αχνό στόμα, χαμόγελο ξανθό.
Εδώ ο λεβέντης μάγεμα, η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.
Η κάθε ώρα ολόγυμνη, θάμα στα υγρόζωα κήτη,
πετιέται κι η Αφροδίτη, και χύνεται παντού.
Μέτωπο, μάτια, κύματα, μαλλιά γλουτοί,
λαγόνες, κρυφά λαγκάδια του Έρωτα, ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.
Τα στρογγυλά, τα ολόισια, χνούδια, γραμμές, καμπύλες,
Ψω θείες ανατριχίλες, χορεύτε το χορό.
"Το χαμόγελο σου με κάνει χαρούμενο... Και μου δίνει δύναμη"..!
Σ'αγαπάω για χίλιους απλούς λόγους και τον πιο σημαντικό..
επειδή είσαι εσύ!
Δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω..
Σ'αγαπάω γιατί στα μάτια σου βλέπω αυτό που χρειάζομαι.
Γιατί στην αγκαλιά σου αισθάνομαι ασφάλεια.
Γιατί το χαμόγελο σου με κάνει χαρούμενο και μου δίνει δύναμη.
Σ'αγαπάω γιατι σε σκέφτομαι συνέχεια.
Γιατί μου λείπεις και ποτέ δε θα σε έχω όσο θα ήθελα..
Έτσι απλά... Σ'αγαπάω.
Τα κορίτσια με γυαλιά... Είναι πιο σέξι (το λέει η επιστήμη)..!
Πέρα από το στυλ, τα γυαλιά σου προσδίδουν έναν πιο σοφιστικέ αέρα, δείχνεις ότι διαβάζεις, γράφεις, δουλεύεις πολύ ρε παιδί μου και κουράζεις τα μάτια σου, ότι είσαι παιδί των γραμμάτων κι αυτό φαίνεται
(καλά δε θα φανεί από εκεί, αλλά λέμε τώρα).
Οι άντρες σε βλέπουν πιο σέξι και τους έρχεται στο μυαλό η δασκάλα που είχαν ερωτευτεί στο δημοτικό - μην ζητήσεις εξήγηση γι' αυτό, ό,τι ξέρεις ξέρω και γω.
Στου έρωτα λυγώ την παραζάλη και της ματιάς σου να με καίει η φωτιά... (Νίκος Ορφανίδης)
Το δικό σου το φιλί
Στου έρωτα λυγώ την παραζάλη
και της ματιάς σου να με καίει η φωτιά
να πνίγει την ψυχή μου η αιθάλη
μες στης αυγής την γκρίζα καταχνιά
εσύ να είσαι της ζωής μου το καράβι
εσύ να έχεις της χαράς μου τα κλειδιά
Πάλι οι σκέψεις μου γυμνές πόρνες στον δρόμο
να ψάχνουν το δικό σου το φιλί
το όνειρο μου στης σιωπής την λαιμητόμο
κι εσύ να μ' έχεις τρεις φορές απαρνηθεί
Σπασμένο της αγάπης το γρανάζι
στου χρόνου την πικρή την κατοχή
της λήθης το μαχαίρι να με σφάζει
κι η νύχτα να μη δίνει ανακωχή
εσύ να είσαι το δικό μου το μαράζι
εσύ να κρύβεις και το άστρο της αυγής
(Νίκος Ορφανίδης)
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ...
Ἦταν γυναίκα, ἦταν όνειρο...
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία
Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη
(Γκιγιώμ Απολλιναίρ)
Ψάχνεις τον έρωτα στου νου την καταχνιά... (Νίκος Ορφανίδης)
Έρωτες
Ψάχνεις τον έρωτα στου νου την καταχνιά
σε δύσβατες χαρές και το παιδεύεις
μες στα θολά τοπία σκοτεινά
εκείνο τ' όνειρο ξανά να ανιχνεύεις
Δεν είναι οι έρωτες παιχνίδι μιας βραδιάς
δεν είναι τ' όνειρο ρούχο να το φορέσεις
είναι ταξίδι που σε πάει στα βαθιά
είναι ένα δώρο της ζωής με καταθέσεις
Ψάχνεις τον έρωτα σ΄αλλόκοτες στιγμές
σ’ απόκρυφα σημεία κάθε βράδυ
κάτι στιγμές να ζήσεις τραγικές
με λίγο χρώμα για να πνίξεις το σκοτάδι
Νίκος Ορφανίδης
Σβήνω τη μουσική του αγέρα ... (Γιώργος Σαραντάρης)
Σβήνω τη μουσική του αγέρα
Και σε ακούω
Πλάση από τριαντάφυλλα
Κι από σύννεφα
Τώρα που μιλούν οι γλάροι
Και κρέμεται η θάλασσα
Σαν σφεντόνα
Πάνω σε μιά παροδικη
Απουσια
Η φωνή σου είναι το φως
που πέφτει σαν σκιά
Σαν να ήτανε
Βουνό θεόρατο
Ο ήλιος.
Πλάση από τριαντάφυλλα
Κι από σύννεφα
Τώρα που μιλούν οι γλάροι
Και κρέμεται η θάλασσα
Σαν σφεντόνα
Πάνω σε μιά παροδικη
Απουσια
Η φωνή σου είναι το φως
που πέφτει σαν σκιά
Σαν να ήτανε
Βουνό θεόρατο
Ο ήλιος.
Ο χρόνος έγινε για να κυλάει, οι έρωτες για να τελειώνουν... (Τάσος Λειβαδίτης)
«…Αηδίες— ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό
ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…»
Τι είσαι ποδήλατο; Ερώτηση ή απάντηση; (Γιάννης Πατίλης)
Τι είσαι ποδήλατο; Ερώτηση ή απάντηση;
Ρωτάς τον κόσμο ή του απαντάς;
Στέκεις άθικτο.
Κι όμως τίποτα άθικτο Δεν υπάρχει στον κόσμο.
Εκτός αν εξαιρέσουμε τον κόσμο ολόκληρο.
Άρα τίποτα.
Μόνο στίλβουσα πρόκληση. Κοίτα, όμως, εμένα.
Καθώς καπνίζω το τσιγάρο μου
Πίσω απ’ το τζάμι.
Τους κουρασμένους ώμους μου Τα γένεια.
Τι άχρηστος
Τι μεταχειρισμένος
Τι ποδήλατο.
(Γιάννης Πατίλης)
Από τα σπλάχνα σου βγαίνει η ζωή κι απ’την αγκάλη σου ζεστή κι ασφαλής αναβλύζει του μαστού η πηγή.
Μητρικό γαλαγκαλιαγάλιασμα
Από τα σπλάχνα σου βγαίνει η ζωή
κι απ’την αγκάλη σου
ζεστή κι ασφαλής αναβλύζει του μαστού η πηγή.
Έρπει το σπλάχνο σου με μιας και τη βρίσκει
τώρα δα δίνει το πρώτο φιλί.
Και παίρνει δώρο μητρικό
το γάλα αυτό το γιατρικό.
Πόσο ευφραίνεται η καρδούλα του
που από στοργή διψά
κι εσύ μάνα το κοιτάς ευλαβικά.
Το λικνίζεις στην αιώρα της αγκάλης σου
κι αυτό χορτάτο, ήρεμο, τείνει ν’ αποκοιμηθεί
με τη ρόγα σου στο στόμα του
και το χεράκι του το στήθος να κρατεί.
Τον πόθο σου μάνα στοργική,
τον πόθο σου να’ναι γερό
τώρα θαρρείς πως τον εβγάζεις κι ησυχάζεις.
Το στοματάκι του μωρού σου που τώρα σε τραβάει
ξέρεις εσύ ότι σ’ολάκερη ζωή
για Εσένα μητέρα θα μιλάει
Και μέσα από εσένα
Όλο τον κόσμο θα αγαπάει.
(Μ. Μπουρουτζόγλου)
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις... (Κ. Π. Καβάφης)
«Η πόλις θα σε ακολουθεί.
Στους δρόμους θα γυρνάςτους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.»
(Κ. Π. Καβάφης)
Μια ζωή πίσω από στεγανά, από κλειστά φινιστρίνια... (Καλομοίρα Πιέτρη- Αυγούστη)
Η ζωή είναι στιγμές
Μια ζωή πίσω από στεγανά,
από κλειστά φινιστρίνια
μια ζωή κυλά αργά
μέσα στη μέρα
και στη νύχτα,
στο σήμερα
και στο αύριο,
μας χωρίζει ο Ωκεανός
από την πλησιέστερη ακτή.
Το βλέμμα στο άπειρο,
προσπαθεί ν’ ανιχνεύσει
σημάδια θεϊκής ύπαρξης.
Όλα είναι εδώ.
Εσύ, εγώ, ο κόσμος όλος
ο Θεός ο ίδιος,
τόσο μακριά
αλλά και τόσο κοντά,
να, τώρα θ’ αγγίξω τον Ουρανό
και την Θάλασσα,
κοντά κι απόμακρα,
το παρόν που επιπλέει,
βαρκούλα στον Ωκεανό,
την ίδια τη ζωή
που απομακρύνεται αργά- αργά,
αλλά μας παρασύρει
να τη γνωρίσουμε στο βάθος,
βήμα προς βήμα,
να δραπετεύσουμε
από την πραγματικότητα
να ζήσουμε την αληθινή ομορφιά,
να ζήσουμε το όνειρο,
να ζήσουμε την στιγμή.
Η ευτυχία είναι στιγμές,
Ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα,
νηνεμία μετά την θαλασσοταραχή,
ελπίδα μετά τη απογοήτευση,
γέλιο μετά το κλάμα,
στιγμές ξεχωριστές ,
που σε απογειώνουν.
(Καλομοίρα Πιέτρη- Αυγούστη)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)