Στου έρωτα λυγώ την παραζάλη και της ματιάς σου να με καίει η φωτιά... (Νίκος Ορφανίδης)
Το δικό σου το φιλί
Στου έρωτα λυγώ την παραζάλη
και της ματιάς σου να με καίει η φωτιά
να πνίγει την ψυχή μου η αιθάλη
μες στης αυγής την γκρίζα καταχνιά
εσύ να είσαι της ζωής μου το καράβι
εσύ να έχεις της χαράς μου τα κλειδιά
Πάλι οι σκέψεις μου γυμνές πόρνες στον δρόμο
να ψάχνουν το δικό σου το φιλί
το όνειρο μου στης σιωπής την λαιμητόμο
κι εσύ να μ' έχεις τρεις φορές απαρνηθεί
Σπασμένο της αγάπης το γρανάζι
στου χρόνου την πικρή την κατοχή
της λήθης το μαχαίρι να με σφάζει
κι η νύχτα να μη δίνει ανακωχή
εσύ να είσαι το δικό μου το μαράζι
εσύ να κρύβεις και το άστρο της αυγής
(Νίκος Ορφανίδης)
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ...
Ἦταν γυναίκα, ἦταν όνειρο...
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία
Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη
(Γκιγιώμ Απολλιναίρ)
Ψάχνεις τον έρωτα στου νου την καταχνιά... (Νίκος Ορφανίδης)
Έρωτες
Ψάχνεις τον έρωτα στου νου την καταχνιά
σε δύσβατες χαρές και το παιδεύεις
μες στα θολά τοπία σκοτεινά
εκείνο τ' όνειρο ξανά να ανιχνεύεις
Δεν είναι οι έρωτες παιχνίδι μιας βραδιάς
δεν είναι τ' όνειρο ρούχο να το φορέσεις
είναι ταξίδι που σε πάει στα βαθιά
είναι ένα δώρο της ζωής με καταθέσεις
Ψάχνεις τον έρωτα σ΄αλλόκοτες στιγμές
σ’ απόκρυφα σημεία κάθε βράδυ
κάτι στιγμές να ζήσεις τραγικές
με λίγο χρώμα για να πνίξεις το σκοτάδι
Νίκος Ορφανίδης
Σβήνω τη μουσική του αγέρα ... (Γιώργος Σαραντάρης)
Σβήνω τη μουσική του αγέρα
Και σε ακούω
Πλάση από τριαντάφυλλα
Κι από σύννεφα
Τώρα που μιλούν οι γλάροι
Και κρέμεται η θάλασσα
Σαν σφεντόνα
Πάνω σε μιά παροδικη
Απουσια
Η φωνή σου είναι το φως
που πέφτει σαν σκιά
Σαν να ήτανε
Βουνό θεόρατο
Ο ήλιος.
Πλάση από τριαντάφυλλα
Κι από σύννεφα
Τώρα που μιλούν οι γλάροι
Και κρέμεται η θάλασσα
Σαν σφεντόνα
Πάνω σε μιά παροδικη
Απουσια
Η φωνή σου είναι το φως
που πέφτει σαν σκιά
Σαν να ήτανε
Βουνό θεόρατο
Ο ήλιος.
Ο χρόνος έγινε για να κυλάει, οι έρωτες για να τελειώνουν... (Τάσος Λειβαδίτης)
«…Αηδίες— ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό
ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…»
Τι είσαι ποδήλατο; Ερώτηση ή απάντηση; (Γιάννης Πατίλης)
Τι είσαι ποδήλατο; Ερώτηση ή απάντηση;
Ρωτάς τον κόσμο ή του απαντάς;
Στέκεις άθικτο.
Κι όμως τίποτα άθικτο Δεν υπάρχει στον κόσμο.
Εκτός αν εξαιρέσουμε τον κόσμο ολόκληρο.
Άρα τίποτα.
Μόνο στίλβουσα πρόκληση. Κοίτα, όμως, εμένα.
Καθώς καπνίζω το τσιγάρο μου
Πίσω απ’ το τζάμι.
Τους κουρασμένους ώμους μου Τα γένεια.
Τι άχρηστος
Τι μεταχειρισμένος
Τι ποδήλατο.
(Γιάννης Πατίλης)
Από τα σπλάχνα σου βγαίνει η ζωή κι απ’την αγκάλη σου ζεστή κι ασφαλής αναβλύζει του μαστού η πηγή.
Μητρικό γαλαγκαλιαγάλιασμα
Από τα σπλάχνα σου βγαίνει η ζωή
κι απ’την αγκάλη σου
ζεστή κι ασφαλής αναβλύζει του μαστού η πηγή.
Έρπει το σπλάχνο σου με μιας και τη βρίσκει
τώρα δα δίνει το πρώτο φιλί.
Και παίρνει δώρο μητρικό
το γάλα αυτό το γιατρικό.
Πόσο ευφραίνεται η καρδούλα του
που από στοργή διψά
κι εσύ μάνα το κοιτάς ευλαβικά.
Το λικνίζεις στην αιώρα της αγκάλης σου
κι αυτό χορτάτο, ήρεμο, τείνει ν’ αποκοιμηθεί
με τη ρόγα σου στο στόμα του
και το χεράκι του το στήθος να κρατεί.
Τον πόθο σου μάνα στοργική,
τον πόθο σου να’ναι γερό
τώρα θαρρείς πως τον εβγάζεις κι ησυχάζεις.
Το στοματάκι του μωρού σου που τώρα σε τραβάει
ξέρεις εσύ ότι σ’ολάκερη ζωή
για Εσένα μητέρα θα μιλάει
Και μέσα από εσένα
Όλο τον κόσμο θα αγαπάει.
(Μ. Μπουρουτζόγλου)
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις... (Κ. Π. Καβάφης)
«Η πόλις θα σε ακολουθεί.
Στους δρόμους θα γυρνάςτους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.»
(Κ. Π. Καβάφης)
Δεν έχω τίποτα να πω στον εαυτό μου δεν έχω τίποτα να βρω κάτι δικό μου..!(Νίκος Ορφανίδης)
Δεν έχω τίποτα να πω στον εαυτό μου
δεν έχω τίποτα να βρω κάτι δικό μου
όλα τα πήρες και έφυγες σαν σφαίρα
κι έγιναν τα όνειρα μου κίτρινη σκόνη στον αγέρα
Θέλω να σβήσω αυτό το ψέμα
και της ζωής μου να αρμενίσει η γαλέρα
να βγάλω το παλιό μου το αγκάθι
το όνειρό μου να γλιτώσω απ' τα δικά σου λάθη
Δεν έχω τίποτα να κρύψω και ν' αφήσω
δεν θέλω τίποτα να πιω και να μεθύσω
θέλω στους δρόμους σαν παιδί πάλι να τρέξω
ίσως βρω το όνειρο μου με αγάπη να τα πλέξω
(Νίκος Ορφανίδης)
δεν έχω τίποτα να βρω κάτι δικό μου
όλα τα πήρες και έφυγες σαν σφαίρα
κι έγιναν τα όνειρα μου κίτρινη σκόνη στον αγέρα
Θέλω να σβήσω αυτό το ψέμα
και της ζωής μου να αρμενίσει η γαλέρα
να βγάλω το παλιό μου το αγκάθι
το όνειρό μου να γλιτώσω απ' τα δικά σου λάθη
Δεν έχω τίποτα να κρύψω και ν' αφήσω
δεν θέλω τίποτα να πιω και να μεθύσω
θέλω στους δρόμους σαν παιδί πάλι να τρέξω
ίσως βρω το όνειρο μου με αγάπη να τα πλέξω
(Νίκος Ορφανίδης)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)