Ο ουρανός γέμισε αστραπές
θαρρείς απελπισιάς φωνές
κλαίει λυγμικά η βροχή
γιατί το χάραμα μας βρίσκει χώρια
να μετράμε απανωτά κύματα πελώρια!
Αχ πως να μερώσουμε φουρτούνες;
Πως να φέρω χαμόγελα πίσω
στα λυπημένα σου χείλη;
Πως να σου σταλάξω χαρά
πορφυρένιο μου δείλι;
Μελισσούλα εγώ
ανθισμένο εσύ θυμάρι
κάνε τα στήθια μου μαξιλάρι
στόλισε τα μαλλιά μου φιλιά
άνοιξε τη φοβισμένη σου αγκαλιά
θάλασσα πλατειά
να ταξιδέψει αλαργινά
χάρτινες βαρκουλες
πονεμένα όνειρα ερωτικά
ξεχασμένα στο γρήγορο πέρασμα
της νιότης
νοσταλγικής αγάπης πρώτης.
Αχ κανένα σου χάδι
δε ξεγλύστρισε στο σκοτάδι
αφήνοντας τη γύμνια
χωρίς αγάπης υφάδι
να ντρέπεται να κλαίει
μονολογώντας να λέει:
- Φωτιά χωρίς αέρα καίει;
- Γη χωρίς βροχή ανθίζει;
- Τ' άρωμα άνοιξης χειμώνα μυρίζει;
- Αχ βάσανο μεγάλο ο έρωτας
δίχως χάδια, τίποτα δεν αξίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου