θυμάμαι... Θώμη Μπαλτσαβιά.

θυμάμαι..

Πάντα θυμόμουν..τούτη υπήρξε η κατάρα μου...

να μην μπορώ να ξεχάσω...

να σε πυροβολώ και να μην σε σκοτώνω από μέσα μου..

να κάνω δυνατά κι αδύνατα να σε απομυθοποιήσω 

και να πεισμώνει η μορφή σου πιότερο..

τύραννος να γίνεσαι ως θύμηση..

αβάσταχτη ανάμνηση που δεν άργησε να γίνει στοιχειό...

θυμάμαι..

ανέκαθεν θυμόμουν και την παραμικρή λεπτομέρεια 

κι αυτό ήταν ο αργός μου θάνατος..

ένα ποτήρι κρασί που από γλυκό ξίνισε..

ξεθύμανε στου χρόνου την παγίδα σαν πιάστηκε..

γουλιά γουλιά το έπινα 

και σαν οξύ κυλούσε από το λαρύγγι μου 

σε όλο το είναι μου και με δηλητηρίαζε...

θυμάμαι..

πως θα μπορούσα να ξεχάσω βλεφαρίδες 

που έγερναν σαν ήλιος στη δύση 

κι εγώ έκανα βουτιά στο δειλινό των χειλιών σου; 

πως να μη θυμάμαι σφιχτοδεμένα δάχτυλα 

να κλείνουν στους κόμπους τους το λόγο που αγαλλίαζε ψυχή 

και σώμα με ένα αμυδρό έστω άγγιγμα;

θυμάμαι..

πολύχρωμα φώτα αντανακλάσεις 

σε τζάμια θολά από ανάσες που θα μπορούσαν να'ναι οι τελευταίες..

ποτάμια ιδρώτα να γίνονται ένα με δάκρυα πλήρωσης...

θυμάμαι 

κάποιο φωτοστέφανο γύρω μας 

παραδομένοι σε έκσταση και ριγώ ακόμη..

δεν ξέχασα ποτέ μια χροιά φωνής στο αυτί μου 

σιμά να ψιθυρίζει του κόσμου το νόημα 

και να γίνομαι πέλαγος..

δεν έφυγε ποτέ από τα ρουθούνια μου 

η μυρωδιά που σε ταξίδι σαν αργοναύτη με έστελνε..

θυμάμαι..

ευτυχώς γιατί τώρα όλα είναι εδώ κι όχι σα θύμησες πια..

εσύ είσαι εδώ και δεν είσαι ανάμνηση...