Φόρεσα της αυγής τα χρώματα και γύρεψα απάγκιο
στο κορμί σου... ποτέ δεν άντεχα τούτη την ψύχρα
του πρωινού.. ως τη ψυχή μου κατάφερνε να τρυπώσει
και δεν θέλω..δε θέλω μη και μου κρυώσεις εσύ
αφού εκεί ξεκουράζεσαι και όνειρα πλάθεις..
Φόρεσα και τα χρώματα του δειλινού λίγα ταξίδια έπειτα
στο κορμί σου απάνω με σχεδία την ατέρμονη λαχτάρα..
με σημαία την αναμονή που κουρτίνα έγινε
μπρος στα βλέφαρά μου... προσάραξα στον ομφαλό σου
και έγινε για μένα της γης ο ομφαλός...
κάπου εκεί βρήκα ξανά τον εαυτό μου...κάπου εκεί
τα χείλη μου αιώνιο όρκο πήραν πως θα υπάρχουν
για να σε λατρεύουν.. τα μάτια ανοίγω για να συναντήσω
τα μάτια σου..τα μάτια κλείνω για να συναντήσω
τα κρύφια σου...ζεστή η ανάσα μου
και ο ομφαλός ένας μαγνήτης... μου βγάζεις
της αυγής τα χρώματα με ακροδάχτυλα
φεγγαρολουσμένα που πυρωμένα με σημαδεύουν...
μου βγάζεις και τα χρώματα του δειλινού
με ένα χάδι στα μαλλιά και στεναγμό στα αυτιά μου
να φτάνει ως λύτρωση... γυμνή με θες
γιατί δεν είναι ξημέρωμα μήτε δείλι.. είναι νύχτα και
μας φορά αυτή πάνω της...έχεις εξέλθει από την ψυχή μου
και με καταναλώνεις πια..κι εγώ εκεί..καράβι σε ακινησία
στον όρμο σου...στον ομφαλό σου γεννιέμαι αδιάκοπα...
στον ομφαλό της γης πεθαίνω..
κοίτα με..άγγιζέ με..φίλα με..δώσε την αναμονή
στο φεγγάρι να τη θυσιάσει στην επόμενη παλίρροια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου