Ουράνιο τόξο έγινες κι εγώ πάνω σου περπάτησα...
στων χρωμάτων σου τα κανάλια ξεχύθηκα να βρω
τους κώδικες την ψυχή σου να ξεκλειδώσω...
ακόμη μούσκεμα από της άρνησης τη μπόρα..
κουρασμένη από το διάβα στης λύπης τις κοιλάδες...
Από παιδί ουράνια τόξα κυνηγούσα...ονειρευόμουν
ένα δικό να'χω και τώρα δες...έχω..
ονειρευόμουν να βρω θησαυρούς..να το περπατήσω
να δω που θα με πάει..να δω τον κόσμο αλλιώς
σκαρφαλωμένη πάνω του..μεθυσμένη από τα χρώματα...
τώρα έγινες εσύ αυτό για μένα..ό,τι ονειρεύτηκα
έγινες αυτός ο υπέροχος δρόμος χρωμάτων να περπατήσω...
κι εγώ παιδί ξανάγινα..το δικό σου παιδί...
έψαξα για τους δικούς θησαυρούς πια..δικούς μου να τους
κάνω...δεν ήρθα μήτε εγώ ωστόσο με τα χέρια μου άδεια
το όνειρό μου να ζήσω...σου'φερα ό,τι έχω και δεν έχω...
ναι..τελικά ο κόσμος είναι αλλιώς σαν τον κοιτώ από δω...
τώρα μένει να φυτέψω δυόσμο στα πρεβάζια της ψυχής σου...
τώρα..δίχως χρώματα δε ζω..δίχως εσένα δεν υπάρχω...
σε ευχαριστώ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου