Όπως τότε... Μαρια Νικολαου.

Πηχτή νύχτα. 

Το πρόσωπό σου κόκκινο.

Τόσο έντονα κόκκινο. 

Ανασες ξηρές. 

Έλειπε τ οξυγόνο.

Σου μετέδωσα για λίγο 

ο,τι είχαμε χάσει μέσα απ την ψυχή.

Ένας μικρός έρωτας κύλησε 

στα μαλλιά μου. 

Φόβος. 

Δεν μιλούσε κανείς μας. 

Μία ατέλειωτη θλίψη 

επνιγε το δωμάτιο. 

Προσπαθουσες. Το έβλεπα. 

Προσπαθουσες πολύ.

Ανοιξα απότομα τα μάτια κι ελειπες.

Ποτέ άλλοτε δεν είχα νιώσει 

τέτοια μοναξιά.

Τα εκλεισα γρήγορα, 

κι ήσουν πάλι εκεί.

Μακρυναν τα μαλλιά σου. 

Στα χείλη σβησμένο το συναίσθημα.

Πόσο μα πόσο πολύ προσπαθήσαμε.

Έφυγε το καλοκαίρι μέσα απ τα χέρια.

Χαστουκισα κάθε αρσενικό 

που πέρασε από κει.

Εφυγα. 

Τα κτίρια γεμάτα κόσμο. 

Οι δρόμοι στο γκρίζο.

Θόρυβος παντού. 

Τριγυρνουσα στο πληθος. 

Σ έχασα πάλι.

Κλείνουν τα μάτια. 

Κάνε μου μία χάρη. 

Μην ξανάρθεις.

Όχι έτσι. Είναι δύσκολο. 

Πιο λυπηρό κι από θάνατο.

Μην ερχεσαι Άνοιξη. Πονάει. 

Δεν αντεχω άλλο πόνο.

Ξεκολα από πάνω μου. 

Με πνίγει η απουσία σου ενώ είσαι εκεί. 

Ενώ με κρατας. 

Δεν αρκεί να με κρατας. 

Πρέπει να σαι εκεί.

Όπως παλιά. Όπως τότε. 

Όπως τότε. Ακούς;