Ουρλιάζω κάθε μέρα με σιωπή
κι’ αυτό το πλήθος πόσο με τρομάζει
σκυφτός στο μονοπάτι της ψυχής
ψάχνω τον ήλιο που ποτέ του δεν χαράζει
Πιασμένος στων βαρώνων την παγίδα
ριγώ μες στης σιωπής την καταιγίδα
μέσα σε αριθμούς και ηλεκτρονικά
σκυφτός να ψάχνω για χαμένα ιδανικά
Ματώνει στην σαπίλα η ζωή
κι γη γυρίζει πάνω στο μαχαίρι
στον δρόμο που χαράξαν οι τρανοί
ήρθε ο θάνατος και μου σφηξε το χέρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου