Το λαβωμένο τριαντάφυλλο... Φαίδρα Καψωμενάκη.

Δεν ήξερα να χρησιμοποιώ τα αγκάθια μου για προστασία !
Άνοιξα τα ροδοπέταλα μου και προσπάθησα να ομορφύνω
την ασχήμια γύρω μου ...

Και τότε τους είδα !
Πόση χαρά είχα ! Πανέμορφοι ! Ντυμένοι με φορεσιές 
που δεν είχα δει άλλη φορά !
Το γέλιο τους ,το τραγούδι τους,σειρήνες 
που με παραπλανούσαν να στολίσω τον κήπο τους.....

Μου απλωσαν χέρια αγκαλιάς ! 
Δεν τα φοβήθηκα ! Τα εμπιστεύτηκα!
Άφησα την ψυχή μου να ζεσταθεί !
Την καρδιά μου να αγαπήσει!
Τον νου μου να ονειρευτεί !

Όμορφος που ήταν ο κόσμος ! Τους πίστεψα !
Μα όχι δεν ήταν όμορφος ο κόσμος τους !
Τα όμορφα ρούχα τους με αλλόκοτα χρώματα !
Ψευτιά, υποκρισία ,ιδιοτέλεια ,αχαριστία ,αγνωμοσύνη .....

Σκίστηκαν και μείναν γυμνοί !
Ποση λύπη ένοιωσα .
Πόσο γρήγορα όλα έγιναν !
Δε ήθελα, δεν ήξερα να χρησιμοποιώ τα αγκάθια μου !

Και τώρα μαραμένα τα ροδοπέταλα μου 
ποδοπατούνται και πονούν !
Η ευωδιά τους έγινε δάκρυα και ποτίζουν 
την σκληρή γη να περπατούν οι γυμνοί άνθρωποι ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου